Devil May Cry

Gość

My tu już gadamy o tym anime a recenzji nie ma. Więc pora zabrać się do roboty!

DEVIL MAY CRY
Dante, tajemniczy młody osobnik, prowadzi lokal o bliżej nieznanym przeznaczeniu – zwany Devil May Cry. Dziwna ta nazwa ma jednak swoje uzasadnienie i staje się zrozumiała, gdy bliżej poznamy zawód naszego bohatera – trudni się on bowiem polowaniem na demony, które zdołały przeniknąć do naszego świata. Dante nie jest przy tym zwykłym człowiekiem – w jego żyłach płynie krew potężnego demonicznego szermierza Spardy, który wiele lat temu zbuntował się przeciw swym braciom i stanął w obronie ludzkości. Nie da się przy tym ukryć, że syn jest pod tym względem bardzo podobny do ojca – umiejętności Dantego w walce mieczem nie można określić inaczej niż jako nadludzkie.

Mimo że bardzo romantyczna, praca łowcy demonów nie wydaje się dochodowa… Jak dowiadujemy się na samym początku, główny bohater tonie w długach – i zapewne tylko dlatego podejmuje się ochrony pewnej dziewczynki. Bez trudu można się domyślić, że w anime takie zlecenie może oznaczać tylko i wyłącznie olbrzymie kłopoty…

Devil May Cry to dwunastoodcinkowe anime, oparte na cyklu gier o tym samym tytule. Jak można się spodziewać, fabuła nie stoi na najwyższym poziomie, jest jednak spójna i serię da się oglądać bez zbytniego przewracania oczami. Duża w tym zasługa jej długości – twórcy rozsądnie wybrali mniejszą liczbę odcinków, dzięki czemu udało im się uniknąć dłużyzn i sprawnie opowiedzieć historię. Narracja prowadzona jest w formie pozornie niezależnych od siebie epizodów, które jednak stopniowo łączą się i zmierzają ku finałowi. Nie da się ukryć, że znaczna część wątków jest dość typowa i przewidywalna, jednakże niektóre z nich potrafią zaskoczyć, a całość ogląda się przyjemnie.

Bohaterowie to jedna z zalet serii – mroczny i demoniczny szermierz, spędzający dnie na… pożeraniu olbrzymich ilości pizzy, czy też bezlitosna łowczyni demonów, konkurująca z tajemniczą demoniczną pięknością w kupowaniu ubrań… Innymi słowy, choć na pierwszy rzut oka typowe, postacie w Devil May Cry mają w sobie to „coś”, co przykuwa do nich uwagę i pozwala je polubić. Szkoda jedynie, że z powodu długości serii nie udało się rozbudować wątków niektórych bohaterów pobocznych.

Należy przy tym zauważyć, że sami twórcy nie traktują swojego dzieła w pełni poważnie – bardzo często można zaobserwować odniesienia do innych serii (za doskonały przykład może służyć główny kadr) i puszczanie oka do widza, co szczególnie widać w wypowiedziach głównego bohatera, który czasami bardzo sarkastycznie komentuje stereotypowość danej sceny lub zachowania.

Nastrój serii nie jest łatwy do opisania – z jednej strony widzimy zmagania dobra ze złem, prowadzone w mrocznej i ponurej scenerii, z drugiej strony – nieustanne ironiczne docinki głównego bohatera, wskazującego na nielogiczność lub powtarzalność działań swoich przeciwników i przyjaciół, nie pozwalają traktować tej walki zbyt poważnie. Mnie ten tytuł kojarzył się z pierwszym Hellsingiem – w obydwu przypadkach mamy do czynienia z teoretycznie ponurą i dramatyczną tonacją, którą raz po raz burzy jakieś wydarzenie, zmieniając daną scenę (a w konsekwencji całą serię) w parodię. Jednakże w Devil May Cry natężenie takich zdarzeń jest o wiele mniejsze i w wielu przypadkach wychwycenie ich wymaga odrobiny spostrzegawczości i znajomości kanonu.

Za największą zaletę należy uznać oprawę graficzną – już na pierwszy rzut oka widać, że wykonano tutaj solidną robotę. Zarówno postacie, jak i tła narysowane są bardzo starannie i wyraziście, z dbałością o szczegóły. Animacja stoi na najwyższym poziomie, chwilami możemy też podziwiać bardzo spowolnione, prawie zatrzymane kadry w scenach walki, zwracające uwagę bardzo wysoką klasą wykonania. Pozwalają one nam podziwiać kunszt kreski oraz scenografię, a dodatkowo stanowią nawiązanie do pochodzenia serii – w grach komputerowych tego typu finałowe chwile starcia są często pokazywane w zwolnionym tempie lub wręcz ponownie odtwarzane. Jedynym minusem są projekty graficzne przeciwników – niestety, większość z nich jest do siebie niezwykle podobna, podpadając pod typowy schemat „złego demona”. Muzyka moim zdaniem stoi na wysokim poziomie. Doskonale komponuje się z akcją, ale również sama w sobie jest bardzo dobra. Składa się przede wszystkim z różnych odmian rocka, choć mamy też do czynienia z innymi gatunkami – na przykład podczas sceny w operze możemy posłuchać fragmentu ładnego śpiewu solowego.

Jaki jest więc ostateczny werdykt? Devil May Cry poleciłbym każdemu, kto lubi lekkie i przyjemne serie rozrywkowe z nutką dekadencji, ale równocześnie z mrocznym nastrojem, zawierające liczne sceny walki. Muszę jednak ostrzec, że niektórzy znani mi fani gry właśnie na nie narzekali – są bowiem utrzymane raczej w konwencji poważnej, a nie tak efekciarskiej i psychodelicznej, jak w niektórych filmikach z gier.

Melisa

Wybawicielko bez tej recenzji czekałaby nas zagłada (jeśli ktoś się nie domyślił to przed chwilą to sarkazm)* W każdym razie Devil may cry jest bardzo cielawym anime.

Wybacz Gabri za moj komentarz, ale jestem w złym humorze i nie mam nic do roboty i jestem demonem.

Gość

Nie musisz przepraszać. Czy jako demon chciałabyś walczyć z Dante?

Melisa

Absolutnie nie, chociaż byłoby to wyzwanie nie troche za duo myśle, widzisz jak ty juz zadasz jakieś pytanie tą wynikają kłopoty*

*Kolejny raz sory za komentarz ATAMA GA ITAI (boli mnie głowa)

Gość

Mnie też. Ale po raz 999,999,999 Ci resztką sił przebaczam.

Melisa

Mogłabys to podac słownie za dużo cyferek jak dla mnie nie bardzo wiem jak odczytać Razz

A tak wogóle czy oprócz nas ktoś się jeszcze wypowie na temat DMC?

Gość

A oto opening Do Devil May Cry.
[link widoczny dla zalogowanych]
I mam jeszcze ciekawostkę. Kiedyś miała powstać następna część Resident Evil, ale zmienili wszystko i właśnie tak powstał Devil May Cry.

Melisa

Hmm... ciekawa informacja